Η μπάντα των Four Aces είχε την ευτυχία να γράψει ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που γνώρισε η ελληνική ποπ σκηνή στα μέσα της δεκαετίας του 1960 αλλά ταυτόχρονα είχε και την ατυχία να δρα από την επαρχία ,πράγμα που της στέρησε την δυνατότητα για μια πανελλήνια αναγνώριση ενώ και η ίδια η δισκογραφική τους εταιρεία κατάφερε να κάνει ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας, στερώντας τους από μια καλύτερη καριέρα.
Οι Four Aces ιδρύθηκαν στον Βόλο από τέσσερις ταλαντούχους μουσικούς το 1965, προφανώς επηρεασμένοι από την αντίστοιχη έκρηξη τόσο της ευρωπαϊκής και αμερικάνικης μουσικής σκηνής όσο και από τα πιο απτά και κοντινά παραδείγματα των συγκροτημάτων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Η μπάντα απαρτίζεται από τους Στέλιο Δρόσο στο όργανο, Δημήτρη Κώταλη στην κιθάρα, Γιώργο Γκράλιεβιτς στα ντραμς και Νίκο Μιχαλόπουλο στο μπάσο και στα φωνητικά. Από το 1967 δίνουν τις πρώτες τους συναυλίες στο φημισμένο ξενοδοχείο Ξενία, ενώ ακολουθούν και άλλες στο Ναυτικό Όμιλο Βόλου αλλά και στην Σκούνα στην Σκιάθο.
Παρ’ όλο το αναμφισβήτητο μουσικό τους ταλέντο ως μουσικοί, οι Four Aces αποφασίζουν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και στην σύνθεση δικών τους τραγουδιών ,με πρώτο το «Δυο σταγόνες βροχής» το 1966 ενώ θα ακολουθήσει το 1967 το «Παράξενη αγάπη» ,το 1968 το «Μάθε να αγαπάς» και τέλος το 1969 το θρυλικό «Περιγιάλι», όλα σε μουσική και στίχους Αθανάσιου Γεωργατζόπουλου. Έχοντας κατακτήσει και μια πρώτη αναγνώριση στην μουσική σκηνή του Βόλου αλλά και της ευρύτερης περιοχής αφού πλέον το όνομά τους συγκαταλέγεται στα καλύτερα συγκροτήματα της πόλης, έχουν αποκτήσει τον δικό τους προσωπικό ήχο με πολύ χαρακτηριστικό το «ξερό παίξιμο» μπάσου – κιθάρας αλλά και τα οργιώδη σόλο της φαρφίσας σε συνδυασμά πάντα με τα ιδιαίτερα και μοναδικά φωνητικά. Παράλληλα γίνονται αρκετές αναφορές και στον μουσικό τύπο και ιδιαίτερα στους Μοντέρνους Ρυθμούς για αυτήν την μπάντα-φαινόμενο στις στήλες που αφορούν την ποπ μουσική της επαρχίας.
Θέλοντας να επικυρώσουν αυτήν την αναγνώριση αλλά και να αποτυπώσουν τα τραγούδια τους σε βινύλιο ώστε να έχουν μια ελπίδα περαιτέρω καριέρας, κατεβαίνουν στην Αθήνα και έρχονται σε επαφή με την εταιρεία Astron του Μιχάλη Αλεξάκη ο οποίος ,αν και κατά βάση έκανε εκδόσεις λαϊκών δίσκων ,είχε κάνει λίγες απόπειρες και στον χώρο της μοντέρνας μουσικής, κυρίως με το συγκρότημα των Flayers από την Νίκαια. Ο Αλεξάκης θα μείνει απόλυτα ικανοποιημένος με τις συνθέσεις τις οποίες θα αρχίσει να εκδίδει από τα τέλη του 1960, πιθανότατα το 1969, αρχικά με τα τραγούδια «Παράξενη αγάπη» και «Μάθε να αγαπάς» ενώ η επόμενη έκδοση περιλάμβανε τα τραγούδια «Δυο σταγόνες βροχής» και το «Περιγιάλι». Δυστυχώς για τα μέλη της μπάντας, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας, προφανώς επηρεασμένος από τις αντίστοιχες ταινίες εκείνης της εποχής, αποφασίζει να ξαναβαφτίσει την μπάντα με το όνομα Hippy’s , εννοείται χωρίς να ενημερώσει κανέναν ή να ζητήσει την δική τους γνώμη. Το κίνητρο για μια τέτοια κίνηση ήταν προφανώς η αύξηση των πωλήσεων, αφού ο Αλεξάκης θεώρησε ότι με αυτό το όνομα και για εκείνη την περίοδο, θα προσέλκυε περισσότερους αγοραστές. Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξη του γκρουπ όταν έφτασαν στα χέρια τους λίγα δισκάκια με το «νέο» τους όνομα και φυσικά το πως κάτι τέτοιο επέδρασε αρνητικά στην μετέπειτα μουσική τους πορεία, αφού όλη η πόλη και φυσική τους έδρα, τους ήξερε ως “Four Aces” ενώ τα δισκάκια αναγράφανε πλέον “Hippy’s”.
Στα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε ότι και λόγω της αποστάσεως με την Αθήνα δεν ήταν εύκολος ο έλεγχος και η επαφή με την εταιρεία, οπότε η μπάντα ουσιαστικά δεν ανταμείφθηκε ποτέ για τις δυο δισκογραφικές της δουλειές ενώ ο ιδιοκτήτης, πάντα στο πνεύμα της εποχής και εκμεταλλευόμενος την επιτυχία του Παναθηναϊκού να φτάσει στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου με αντίπαλο τον Άγιαξ, έκανε και μια τρίτη έκδοση το 1971 στην οποία συμπεριέλαβε από την μια πλευρά τον ύμνο του Παναθηναϊκού και στην άλλη το μοναδικό «Περιγιάλι» ,πράγμα για το οποίο επίσης η μπάντα δεν έλαβε ποτέ γνώση.
Ύστερα από αυτές τις εξελίξεις έρχονται και οι αλλαγές των μελών της μπάντας αφού ο μπασίστας Νίκος Μιχαλόπουλος θα μεταγραφεί στους συντοπίτες Joker’s οι οποίοι αποτελούνταν από τον Κύπριο Γιώργο Λυμπεράκη στην κιθάρα, τον Λαρισαίο Φώτη Αρσενόπουλο στα ντραμς, τον Πετρή Δημήτρη στο σαξόφωνο και τον Κώστα Καλλιγά στην φαρφίσα. Την θέση του στους Four Aces θα πάρει ο έμπειρος Παύλος Ζαχόπουλος στο μπάσο ενώ την ίδια περίπου περίοδο, στις αρχές του 1970 θα προστεθεί και ο Ταξιάρχης Μέρος ο οποίος θα αναλάβει τα φωνητικά. Δυστυχώς ούτε αυτές οι αλλαγές ήταν ικανές να κρατήσουν την μπάντα ενεργή αφού τα μέλη της ακολούθησαν ξεχωριστές πορείες, με τον Νίκο Μιχαλόπουλο να δουλεύει στον ΟΣΕ στον Βόλο από όπου και συνταξιοδοτήθηκε, τον Στέλιο Δρόσο να έρχεται στην Αθήνα και να αναλαμβάνει επί χρόνια να μας χαρίζει φοβερές τζαζ στιγμές στο πιάνο-μπαρ του ξενοδοχείου President και ταυτόχρονα να διδάσκει πιάνο ενώ ο Παύλος Ζαχόπουλος θα συνεχίσει αμέσως μετά στο σχήμα των Mastersτο οποίο έπαιζε κυρίως σε κρουαζιερόπλοια στον Βόλο και είχε στις τάξεις του εξαιρετικούς μουσικούς αλλά και μια χαρισματική ελληνοαμερικανίδα τραγουδίστρια ενώ συμμετέχει στην δισκογραφία ως sessionμουσικός μέχρι σήμερα.