Ο Βαλεντίνος Πατρικίδης αποτελεί από μόνος του ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για την ελληνική μουσική αφού από όποια θέση και να υπηρέτησε την ελληνική μουσική ,φρόντισε να το κάνει με αγάπη και ήθος, αφήνοντας ως παρακαταθήκη στις νέες γενιές εκτός από τα τραγούδια του, μια σπάνια ηθική ακεραιότητα.
Ο Βαλεντίνος Πατρικίδης γεννήθηκε στην Πτολεμαΐδα από μια φτωχή οικογένεια της οποίας ήταν ο μεγαλύτερος υιός. Όντας μουσική οικογένεια, έδωσε βάση στην μόρφωση του στο σχολείο και επειδή μεγαλώνοντας είχαν ήδη διαφανεί οι μουσικές του δεξιότητες και το ταλέντο του, ο πατέρας του Γεώργιος ,δάσκαλος μουσικής και χορού, προσπάθησε να βρει κάποια χορηγία ώστε να μπορέσει με την υποτροφία να λάβει την σωστή εκπαίδευση, την οποία είχε στερηθεί ο ίδιος . Δυστυχώς και ενώ είχε ήδη υπάρξει μια πρώτη συμφωνία για την χορηγία εκ μέρους του δήμου, μεσολάβησαν οι εκλογές και η αλλαγή της δημοτικής αρχής. Η νέα αρχή θεώρησε τουλάχιστον αφελές και περιττό το να δοθεί υποτροφία για μουσικές σπουδές οπότε τα περιθώρια για τον νεαρό Βαλεντίνο Πατρικίδη στενεύουν.
Την ίδια περίοδο προκηρύχθηκαν ελάχιστες θέσεις στην Θεολογική Ακαδημία του Παρισιού οπότε και ελλείψει άλλης καλύτερης προοπτικής ,ο νεαρός Βαλεντίνος αποφασίζει να ξενιτευτεί και να κυνηγήσει το όνειρό του, σπουδάζοντας θεωρητικά . Άριστος ως σπουδαστής, στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του βρίσκει διέξοδο στο πιάνο που βρίσκεται στην κεντρική αίθουσα ψυχαγωγίας των σπουδαστών και αρχίζει με πάθος να ασχολείται με την μελέτη, την σύνθεση και την εκτέλεση της μουσικής, αναπτύσσοντας τα ταλέντα του. Δυστυχώς μετά από τα άδικα παράπονα συμφοιτητών του ότι ενοχλούνταν από την μουσική, αναγκάστηκε να διακόψει και την μελέτη του ενώ παράλληλα διευθύνει και την χορωδία της Ορθόδοξης Μητρόπολης του Αγίου Στεφάνου.
Με την λήξη της περιόδου φοίτησης επιστρέφει στην γενέτειρά του, όπου και προσπαθεί να βρει μια σταθερή επαγγελματική ενασχόληση και δημιουργεί από το 1957 έως και το 1964 την δική του μουσική σχολή στην Πτολεμαΐδα ενώ συνιδρύει τον Σύλλογο Αποφοίτων Γυμνασίου Πτολεμαΐδας “Αριστοτέλης” ,μέσα στις δραστηριότητες του οποίου εντάσσονται η πρώτη δημιουργία Χορωδίας, Φιλαρμονικής, Βιβλιοθήκης καθώς και η ίδρυση φροντιστηρίων Αγγλικής γλώσσας για πρώτη φορά στην Πτολεμαΐδα (1958-59). Παράλληλα επισκέπτεται την Θεσσαλονίκη όπου τελειοποιεί τις γνώσεις του στη θεωρία μουσικής στο Μακεδονικό Ωδείο, δίπλα στον μεγάλο δάσκαλο Φλερύ αλλά με την υγεία του να είναι εύθραυστη, παθαίνει φυματίωση, την οποία ξεπέρασε με τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών του αλλά πλέον είναι αναγκασμένος να κατέβει για πάντα στο ξηρό κλίμα του Λεκανοπεδίου. Στην Αθήνα θα παντρευτεί πλέον και με τις οικονομικές υποχρεώσεις του να παραμένουν αυξημένες, βρίσκει εργασία ως καθηγητής ανώτερων θεωρητικών στο Εθνικό Ωδείο ενώ παράλληλα διορίζεται στην μέση εκπαίδευση ως μόνιμος καθηγητής μουσικής. Εκεί τον βρίσκει το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου αλλά με βάση την ακεραιότητα του ήθους του και μόνο, ήταν αδύνατο να συνεχίσει να διδάσκει αφού το δικτατορικό καθεστώς φρόντισε να διορίσει άλλους καθηγητές για καλύτερο έλεγχο των φρονημάτων των μαθητών του Ωδείου και βρίσκεται ξανά στον δρόμο, σε αναζήτηση εργασίας.
Σε αυτήν την φάση της ζωής του παροτρύνεται από τον παλιό του μαθητή Δώρο Γεωργιάδη από την Κύπρο, του οποίου υπήρξε δάσκαλος και με δεδομένη την μόδα της εποχής για το μοντέρνο ελληνικό τραγούδι, να συνεργαστεί μαζί του ως πιανίστας/ οργανίστας, ενορχηστρωτής αλλά και μαέστρος. Με αυτήν την συνεργασία γεννιέται το σχήμα Δώρος Γεωργιάδης και οι Valentines ,οι οποίοι είναι φυσικά η μπάντα του Βαλεντίνου Πατρικίδη και οι μουσικοί που την στελέχωναν, ήτοι ο Δώρος Γεωργιάδης στην κιθάρα και στα φωνητικά, Χριστόφορος στο μπάσο,σαξόφωνο και φωνητικά, Γιάννης στα κρουστά, Νίκος στο μπάσο και ο Φώτης στο μπουζούκι και τα φωνητικά και Ναπολέοντως στην κιθάρα.
Χάρη σε αυτό το σχήμα θα μπορέσει να σταθεί και πάλι οικονομικά στα πόδια του, ενώ την ίδια περίοδο θα συνθέσει με πολύ ευκολία, σε σύγκριση πάντα με τις συνθετικές του ικανότητες, και θα μας χαρίσει δυο πολύ γλυκά τραγούδια ,τα «Όνειρα και παραμύθια» και το «Θα΄ρθω,θα΄ρθω», τα οποία αποδίδει ο Δώρος Γεωργιάδης και γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, δίνοντάς του και μια οικονομική ανάσα ενώ είναι υπεύθυνος και για την ενορχήστρωση αρκετών δισκογραφημένων τραγουδιών του Δώρου με το σχήμα των Valentines. Με το σχήμα αυτό θα δώσουν και μια σειρά εμφανίσεων σε νυχτερινά κέντρα είτε της Αθήνας είτε της επαρχίας, περίοδος που θα τον σημαδέψει αφού η νυχτερινή ζωή ποτέ δεν αποτελούσε το αγαπημένο χόμπυ του κ. Βαλεντίνου Πατρικίδη, παρόλα αυτά όμως θα αποκομίσει και πολλά θετικά μέσω της τριβής του με τους πρακτικούς μουσικούς από τους οποίους έδωσε αλλά και πήρε αρκετές γνώσεις τις οποίες σεβάστηκε, μεταλαμπάδευσε και εξακολουθεί να μεταλαμπαδεύει στους σημερινούς μαθητές του, τόσο ως καθηγητής ανώτερων θεωρητικών όσο και ως διευθυντής χορωδιών και καλλιτεχνικός διευθυντής ωδείων.
Με την λήξη της δικτατορίας επέστρεψε στην παλιά του θέση στο Εθνικό Ωδείο ενώ δημιουργεί και διευθύνει την Χορωδία Σπουδαστών Εθνικού Ωδείου, ιδρύει την Πολιτιστική Κίνηση Σπουδαστών Εθνικού Ωδείου, διετέλεσε ιδρυτικό μέλος και πρώτος αντιπρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων Εθνικού Ωδείου και γενικός γραμματέας και κατόπιν πρόεδρος της Ένωσης Φιλομούσων Ελλάδος. Ως υπεύθυνος του μουσικού τμήματος των εκπαιδευτηρίων Ζηρίδη (1974-1985) θα πρωτοστατήσει στην διοργάνωση του μουσικού διαγωνισμού «Άμιλλα» για πολλά έτη, διαγωνισμός ο οποίος δισκογραφήθηκε και ανέδειξε νέα παιδιά με κλίση στην μουσική από όλη την Ελλάδα, αφού στην διαδικασία της εκλογής συμμετείχαν έγκριτοι και αντικειμενικοί άνθρωποι, με βαρύνουσα γνώμη και σοφία. Επίσης δίδαξε μουσική στην δημόσια εκπαίδευση(1974-1989) με τελευταίο σταθμό την Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή και συνέχισε στην Αυστραλία (1990-1992) ως προσκεκλημένος καθηγητής στο Ελληνικό κολέγιο Άγιος Ιωάννης της Μελβούρνης, ιδρύοντας παράλληλα την χορωδία του Ινστιτούτου Μακεδονικών Σπουδών, ενώ συνεργάστηκε και με την συμφωνική ορχήστραRandus Collegium.
Επιστρέφοντας ίδρυσε το 1994 το Βαρβούτειο Δημοτικό Ωδείο Πτολεμαΐδας του οποίου είναι καλλιτεχνικός διευθυντής, το 1998 το Σύλλογο Φίλων Μουσικής και Δημοτικού Ωδείου, το 1999 τα φωνητικά και οργανικά μουσικά σύνολα ,την “Πολυφωνική Χορωδία” ,την Παιδική και Εφηβική Χορωδία, την Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής και το 2000 οραματίζεται, εμπνέεται και συντελεί στην ίδρυση του Μουσικού Γυμνασίου Πτολεμαΐδας. Πρόσφατα βραβεύθηκε από το Δήμο Πτολεμαΐδας ονοματοδοτώντας το 2ο κτίριο του Δημοτικού Ωδείου “Βαλεντίνος Γεωργίου Πατρικίδης”. Παράλληλα τιμήθηκε τόσο για την δημιουργία ωδείων στην Πτολεμαΐδα και στο Εμπόριο Εορδαίας όσο και για το Μουσικό Σχολείο Πτολεμαΐδας ενώ τιμήθηκε για την προσφορά του στην μουσική εκπαίδευση και τον πολιτισμό από τον σύλλογο Πτολεμαϊδοτών Αθήνας ,τον Σύνδεσμο Μουσουργών Αθήνας και τον Σύνδεσμο Αιγυπτιωτών Αθήνας.
Το 1984 ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με το Μουσικοπαιδαγωγικό Σύστημα Kodaly και από τότε έγινε ο ακούραστος κήρυκας αυτής της εκπαιδευτικής φιλοσοφίας στην Ελλάδα. Ιδρυτής και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Kodaly(1987) ,ιδρυτικό μέλος και Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Ωδείου Kodaly (1989) ενώ υπό την αιγίδα του διοργανώθηκαν πολυάριθμα πανελλήνια αλλά και τοπικά σεμινάρια Kodaly καθώς και το 9ο Διεθνές Συμπόσιο Kodaly και για την προσφορά του τιμήθηκε από το Ουγγρικό Υπουργείο Πολιτισμού και Παιδείας με την πλακέτα εκατονταετίας Kodaly,από το Ουγγρικό Ινστιτούτο Kodaly με το βραβείο “A Kodaly Intezeret” καθώς και από τον πρόξενο της Ουγγαρίας για την διάδοση του συστήματος Kodaly στην Ελλάδα.
Τέλος να αναφέρουμε ότι ανακηρύχθηκε επίτιμο μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης για την Μουσική Εκπαίδευση (1999) ενώ ευτύχησε να έχει ως μαθητές του, τους μαέστρους Μίλτο Λογιάδη, Δημήτριο Μπουζάνη, Μιχάλη Οικονόμου, Μιχάλη Πατσέα, Σπύρο Κλάψη, Φάλια Παπαγιαννοπούλου, τους συνθέτες Νίκο Πλατύραχο, Γιάννη Αυγερινό, Μάριο Στρόφαλη, Γιώργο Δροσίνη, Αλέξανδρο Καλογερά, Μιχάλη Τρανουδάκη, Χρήστο Θεοδώρου ,Λάζαρο Ταβδαρίδη αλλά και τους σολίστες της Λυρικής Σκηνής Σόνια Θεοδωρίδου, Αλέξια Βουλγαρίδου, Γωγώ Ηλιοπούλου, Τζούλια Σουγκλάκου, Εύη Τσίρτση, Μαρί Ελέν Νέζη και πολλούς ακόμα καταξιωμένους καλλιτέχνες στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, έχοντας κατακτήσει δίκαια τον τίτλο «Δάσκαλος» από όλους αυτούς στους οποίους υπήρξε καθηγητής και εκτός από τις γνώσεις του, τους εμφύσησε ήθος και ακεραιότητα.