Ο Γιώργος Φλίκας γεννήθηκε το 1949 στην Κνίδη Γρεβενών (νυν Παραλίμνη) και στην τρυφερή ηλικία των 12 χρονών και δεδομένης της μεγάλης οικονομικής ένδειας που βίωνε, πήρε την μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσει στο Βέλγιο ,μαζί με τα μεγαλύτερά του αδέρφια. Ο μεγαλύτερος αδερφός του Θανάσης είχε βρεθεί στο Βέλγιο ως εργάτης ορυχείων από το 1957 και ο ίδιος αρχικά βρέθηκε στο Erth και κατόπιν μετακόμισε το Verviers όπου γράφτηκε σε επαγγελματικό λύκειο, με ειδίκευση στον τόρνο. Με την στήριξη των μεγαλύτερων αδερφών του Θανάση και Θεόπιστο, πήγε σε τοπικό ωδείο όπου έλαβε μαθήματα κλασσικής κιθάρας . Από το 1967 ξεκίνησε να δουλεύει σε ισπανικά εστιατόρια ενώ αμέσως μετά την αποφοίτησή του πιάνει δουλειά σε ένα ξυλουργείο.
Παράλληλα, όντας ανήσυχο πνεύμα, έφτιαξε το πρώτο του γκρουπ με την συμμετοχή Βέλγων φίλων του και του Ιταλού Filippo Viccelo. Μαζί παίζουν όπου τους δοθεί η ευκαιρία και επηρεασμένος από την έκρηξη της διεθνούς σκηνής, σκαρώνει τα πρώτα του δύο τραγούδια , με τίτλο «Erotismos” και “Walkin’”. Και τα δύο είναι γραμμένα στην αγγλική γλώσσα, παρ΄όλο που δεν την γνώριζε καλά, αλλά κρίθηκε ως η καταλληλότερη για μουσική χρήση σε σχέση με την γερμανική και την γαλλική. Για αυτόν τον λόγο, τα τραγούδια γράφονται αρχικά στα γαλλικά και μετά μεταφράζονται συλλογικά στα αγγλικά, ενώ με βάση την εμπειρική του κυρίως γνώση στα γαλλικά, αποδίδει τα τραγούδια με μια ιδιαίτερη προφορά. Μεγάλη έκπληξη στο τραγούδι “Erotismos” αποτελεί το δικής του έμπνευσης outro του τραγουδιού , το οποίο είναι σε άπταιστη ποντιακή γλώσσα. Επειδή δεν την ήξερε καλά, προσέφυγε στην γιαγιά του από την ρίζα της μητέρας του, η οποία καταγόμενη από τον Πόντο, του μετάφρασε την πρόταση του και κατόπιν πολλών δισταγμών, αποφάσισε να την συμπεριλάβει στο τραγούδι. Χάρη στην πρωτοβουλία του αυτή, μας παραδόθηκε ένα ανεκτίμητο διαμάντι αγγλικής και ποντιακής γλώσσας, μοναδικό στο είδος του μέχρι σήμερα.
Από επαγγελματικής πλευράς, πιάνει δουλειά ένα τυπογραφείο, φτιάχνοντας βιβλία τσέπης και με αιματηρές οικονομίες αγόρασε την οικοσκευή από ένα εστιατόρια που έκλεισε στην γειτονιά του. Το 1968 η μητέρα του επέστρεψε στην Ελλάδα με σκοπό να δωρίσει έναν νεφρό στον βαριά άρρωστο μεγαλύτερο αδερφό του, αλλά λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων και τον χαρακτηρισμό της οικογένειας, δεν της επιτρέπουν για έναν ολόκληρο χρόνο να επιστρέψει. Μπαίνοντας το 1969 δισκογραφεί τα δύο αυτά τραγούδια σε ένα δίσκο 45 στροφών στην Βέλγικη εταιρία Gamma Records, τα οποία γνωρίζουν ευρεία αποδοχή από την τοπική νεολαία. Πάνω στην καλύτερη καμπή της μουσικής του καριέρας, συμβαίνει ο θάνατος του μεγάλου του αδερφού από μετεγχειριτικές επιπλοκές και από το 1969 ορκίζεται ως ένδειξη πένθους να μην ξαναπιάσει την κιθάρα του και να αφήσει την μουσική.
Το 1970 άνοιξε το μαγαζί Disco Zorbas και το 1972 προχώρησε στην δημιουργία του Dance Club King. Κατόπιν, όντας ανήσυχο πνεύμα συνεταιρίστηκε το 1974 με τον αδερφό του Θεόπιστο για την δημιουργία του εστιατορίου Le seniori και ακολούθως το 1982 με το εξίσου πετυχημένο La Mparmpa-Argyri. Μέχρι και το 1987 παραμένει στις επάλξεις της επιχειρηματικής του δράσης, με ευφυείς και συνεχόμενες δημιουργικές κινήσεις ώσπου η γέννηση των παιδιών του και η βαριά ευθύνη της ανατροφής του, κατόπιν σοβαρής σκέψης, τον οδηγεί στην απόφαση του μόνιμου επαναπατρισμού του. Αρχικά εγκαταστάθηκε στα Γιαννιτσά αλλά το πάντα ανήσυχο επιχειρηματικό του πνεύμα τον οδηγεί να επενδύσει σε μια μεγάλη έκταση στην Χαλκιδική, όπου και θα ανεγερθεί το Hotel Olympic Flicas το 1991, σημείο αναφοράς μέχρι και σήμερα στην περιοχή.
Για χάρη των παιδιών του, επανασχολήθηκε με την αγαπημένη του μουσική, ασχολούμενος ερασιτεχνικά πλέον και συμμετέχοντας στην χορωδία Γιαννιτσών. Με την δική του αγάπη και καθοδήγηση, βοήθησε τα παιδιά του να εντρυφήσουν στην μουσική, λαμβάνοντας μουσική παιδεία και παίζοντας κατά περιόδους στο ξενοδοχείο ή σε μεγάλα τοπικά καταστήματα. Παραμένοντας δημιουργικός, φτιάχνει το μουσικό μεζεδοπωλείο «Κούπες» στα Γιαννιτσά το 1996, έχοντας ως κύριο μουσικό σχήμα το οικογενειακό ντουέτο που είχε φορμαριστεί με τον γιό του, επίσης αξιόλογο μουσικό Νίκο Φλίκα. Τελικά, το δημιουργικό αυτό πνεύμα διαγνώστηκε με καρκίνο το 2003 και μετά από μακρά και επίμονη πάλη, το 2007 σε ηλικία 58 χρονών μας άφησε μοναδική κληρονομιά και παρακαταθήκη αυτούς τους δύο μουσικούς θησαυρούς.